Błogosławiony Wincenty zaprowadził nas dzisiaj, w drugi dzień odpustu, do dwóch tajemnic, ogromnie ważnych dla duchowego wzrostu człowieka: do krzyża i do ojczyzny.
Podczas mszy św. o godz. 10:00 osoby chore, starsze i niepełnosprawne z naszej parafii, w towarzystwie swoich rodzin i opiekunów przybyły do kościoła, aby słuchać słowa Bożego, skorzystać z sakramentu pokuty, przyjąć Eucharystię oraz udzielany dziś wspólnotowo sakrament namaszczenia. W ten sposób ci, którzy na co dzień mają utrudniony kontakt z parafią, a którzy są jednocześnie modlitewnym zapleczem naszej wspólnoty i całego Kościoła, mogli włączyć się w nasze celebracje ku czci Mistrza Wincentego.
„Litania do bł. Wincentego – zwrócił dzisiaj naszą uwagę kaznodzieja, ks. Mirosław Cisowski – zawiera jedno szczególne wezwanie: Nauczycielu miłości ojczyzny”. Na kanwie tej szczególnej cechy, którą promieniował nasz błogosławiony, kaznodzieja pokazał, że nie sposób iść do Boga, będąc obojętnym na tę wyjątkową wspólnotę jaką jest naród. Polska potrzebuje wielkich synów, potrzebuje duchowej i moralnej odnowy; dzisiaj tego zadania musi się podjąć nasze pokolenie, mając za wzór wiele świetlanych postaci, jakie zamieszkiwały tę ziemię. Symbolem łączności ze stolicą regionu oraz z zakonem kapucynów, który wydał Kościołowi i ojczyźnie wielu szlachetnych synów, była osoba o. Marka Skwarły, gwardiana kieleckiej wspólnoty, który odprawił dla nas wieczorną mszę św.
Na zakończenie dnia powróciła tajemnica krzyża: jak co roku, w odpustowy piątek, towarzyszyliśmy Chrystusowi, naszemu Zbawicielowi w Jego męce. Kto chce korzystać z owoców krzyża, musi sam dobrowolnie i ochotnie przyjąć go na swoje ramiona. Wśród nas jest wielu ludzi, których krzyż dopadł niejako znienacka, którzy są zmuszeni go nosić, którym za bardzo uwiera. Rozważania dzisiejszej drogi krzyżowej, które wygłosił o. opat Rafał, pomogły nam zrozumieć, że żaden człowiek nie jest w stanie od krzyża uciec, natomiast wpatrując się w Chrystusa, możemy nauczyć się dźwigać go tak, by korzystać z jego owoców i pomagać dźwigać go tym, którzy nie mieli na tyle sił, by go pokochać. Krzyż niesiony ze zgodą na wolę Bożą – oto prosta droga do świętości!
