Liturgia Wigilii Paschlanej jest najważniejszym nabożeństwem w ciągu roku liturgicznego. Jej początki sięgają najdawniejszej starożytności chrześcijańskiej. Dzisiaj powtarzamy ten prastary zwyczaj naszych braci w wierze i słuchając słowa Bożego będziemy oczekiwać zmartwychwstania naszego Pana.

Zanim jednak rozpoczęliśmy liturgię słowa wyszliśmy przed kościół, by uczestniczyć w poświęceniu ognia, od którego kapłan zapalił świętą świecę wielkanocną, paschał, i której blask wprowadził nas do świątyni, tak jak kolumna ognia prowadziła naród izraelski, gdy wychodził z Egiptu i jak Chrystus, pierwszy zmartwychwstały prowadzi nas do krainy życia wiecznego. Na trzykrotne zawołanie kapłana „Światło Chrystusa” odpowiadaliśmy „Bogu niech będą dzięki”. Odpalaliśmy nasze własne świece od paschału i podawaliśmy jego płomień tym, którzy stoją obok. W ten sposób święty ogień, symbol nowego życia rozświetlił nasz kościół.

W następnej kolejności wysłuchaliśmy starożytnego śpiewu zwanego Exultet, który w poetycki sposób wypowie nam wszystkie tajemnice tej nocy. Po tym hymnie wysłuchaliśmy z uwagą słowa Bożego, które dzisiaj jest wyjątkowo obfite: usłyszeliśmy o Bogu, który świat powołał do istnienia i nieustannie wyzwala człowieka, który przez grzech wikła się w niewolę. Ostatecznym wyzwoleniem jest dla nas męka i zmartwychwstanie Bożego Syna, w którym udział mają wierzący w Niego przez tajemniczą moc chrztu świętego. Na znak radości i świętowania znowu usłyszeliśmy milczące dotąd dzwony i organy.

Jedynym sposobem na uczestniczenie w zwycięstwie Chrystusa nad złem i śmiercią jest wiara i chrzest. Przez moc Ducha Świętego prosty gest obmycia wodą czyni z nas dzieci Boże. Dlatego dzisiejszej nocy Kościół uroczyście błogosławi wodę, która przez cały rok będzie służyła do udzielania chrztu świętego. Z kolei my, już ochrzczeni i pojednani z Bogiem w sakramencie pokuty, przez odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych i pokropienie nowo poświęconą wodą odnowiliśmy w sobie działanie chrztu.

Następnie uczestniczyliśmy w Eucharystii i przyjęliśmy Jezusa żyjącego do naszego serca. Chcemy być Jego świadkami w rodzinach i miejscach pracy. Chcemy zanieść prawdę o Jego męce, śmierci i chwalebnym zmartwychwstaniu wszystkim tym, którzy stracili nadzieję i sens życia.

Foto: Ewa Adamczyk